สวัสดีครับ

วันนี้ ริคกี้ สกาย เหมาคนเดียว เพราะพี่บอลล์ ยังไม่เต็มร้อย ช่วงบ่ายๆ เห็นมาลง รูปที่ไปถ่ายจาก Tumul สงสัยว่าหายมึนแล้วหรือไงจากอาการหวัด แล้วก็เลิกสงสัยเมื่อฝากให้เราเอาบทความ ที่เขียนตุนเอาไว้ในคลังเรื่องมาลง เพิ่มอีก 1 บทความ เป็นตอนที่ 13 เลขงามครับ ตอนนี้เหลือ ตอนที่ 14-17 ที่ยังไม่ลง แต่ ตอนที่ 18 ลงแล้วเรื่องไปเยี่ยม Tumul ครับ มาอ่านกันเลยครับ

*************************************************************************************************


ว่าด้วยเรื่องหนังอินเดีย ตอนที่ 13
เสนอตอน : เรื่องอันเกี่ยวเนื่องกับอินเดียและบอลลีวู้ดในสื่อไทย
นำเสนอโดย คุณ “โมฮับบะเทน”
วันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2548
สวัสดีครับเพื่อนสมาชิกเว็ปไซต์ (ไทย) “โมฮับบะเทน” ในช่วงนี้เพื่อนๆ อาจจะตกใจอยู่บ้างว่า กระผมคุณ “โมฮับบะเทน” เกิดขยันอะไรขึ้นมาถึงได้เขียนบทความออกมาติดๆ หลายบทความในช่วงเดือน ตุลาคม พ.ศ.2548 นี้ ผมก็ใคร่ขอเฉลยว่าเป็นเพราะช่วงนี้ ความรู้เรื่องหนังอินเดียของกระผมเริ่มตกผลึกมากขึ้นครับจึงสามารถนำเรื่องราวต่างๆ มาประติดประต่อให้เกิดเป็นบทความได้เร็วขึ้นครับ ช่วงก่อนๆ ที่กว่าจะมีบทความออกมาทีก็หลายเดือนทีเดียวก็เพราะไม่มีไอเดียในการเขียนจริงๆ ครับ อีกอย่างหนึ่งช่วงนี้มีเรื่องที่เกี่ยวเนื่องกันระหว่าง ไทย อินเดีย หนังอินเดียให้เห็นกันมากขึ้นครับ ทำให้สามารถรวบรวมเรื่องที่น่าสนใจมาเขียนบทความให้ท่านผู้อ่านได้หลายเรื่องเลยทีเดียว

ไม่นานมานี้ มีอีกค่ายแล้วครับ ที่เริ่มหันมาจับหนังอินเดีย แน่ล่ะ ทางค่ายน่าจะอยู่ในช่วงทดลองตลาด ครับ ด้วยหนัง 2 เรื่องด้วยกันคือ เรื่อง Paap ในชื่อไทยว่า บาปปรารถนา และเรื่อง
Hawas หรือ เพลิงรัก ไฟพิศวาส จากชื่อหนังคงจะทราบนะครับว่าเป็นหนังแนวไหน มีข้อสังเกตุว่ามีคำหลายคำที่เป็นชื่อหนังและเป็นคำที่มีใช้อยู่ในภาษาไทยของเรา ครับ เช่น หนังเรื่อง Paap ก็คือ บาป ของเราครับ ค่ายที่ว่านี้ก็คือ ซีวีดี อินเตอร์เนชั่นแนล จำกัด ครับ จะเห็นว่า ผู้ผลิตหนังเริ่มให้ความสนใจหนังอินเดียกันมากขึ้น หนังแผ่นซึ่งเป็นสื่อบันเทิงรูปแบบหนึ่งของไทยก็เริ่มที่จะเข้ามาขอแบ่งเค้กกันแล้วครับ ผมคิดว่าสำหรับผมแล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดา เพราะเส้นทางหนังอินเดียในไทยยังไปได้อีกไกล และไกลมากครับ ขอให้ค่ายที่ผลิตหนังอินเดียแปลไทยได้คงคุณภาพไว้ให้ดีก็แล้วกันครับ รับรองว่า สิ่งตอบแทนที่ได้จากผู้บริโภคหนังอินเดียในอนาคตย่อมหอมหวานแน่นอน อย่างไรก็ตาม หนังอินเดียมีแก่นของมันอยู่ หากทางค่ายใดต้องการคำปรึกษาก็ติดต่อมาทางกระผมได้ครับ ผมยินดีร่วมงานด้วย ในแบบเปิดกว้างครับ ที่ email : psirball@hotmail.com ครับ
อีกปรากฎการณ์หนึ่งที่น่าสนใจก็คือ วงการเพลงไทยที่มีความเชื่อมโยงกับทางเอเชียใต้ตอนเหนือก็คือเนปาล จะนับเอาว่าเป็นเครือข่ายของบอลลีวู้ดก็ไม่น่าจะน่าเกลียด เพราะคนในประเทศเนปาลก็ดูหนังบอลลีวู้ด ครับ ปากีสถาน, อัฟกานิสถาน, บังกลาเทศ เขาก็ดูหนังบอลลีวู้ดกันทั้งนั้น

ก่อนหน้านี้ คุณ นิโคล ก็ทำงานเพลงออกมามีสีสัน ภารตะอยู่มากเลย เพียงแต่ไปเน้นที่ประเทศเนปาล ก็ดีใจครับ เพราะเป็นภาพใหม่ๆ เป็นทางเลือกใหม่ให้คนไทยบ้าง ล่าสุดเป็น คุณ นาทาน นักร้องหนุ่มเสียงดี อันนี้ มีการให้เสียง เนปาลี ในเพลงด้วย เท่ไม่หยอก และ มีการใช้เครื่องดนตรีในแนวเอเชียใต้ น่าจะเป็นขลุ่ย และเครื่องดนตรีอีก 2 – 3 ชิ้น ที่ฟังตอนแรกคนที่ดูหนังอินเดียก็จะคุ้นเคยเลยว่าได้ยินมาจนเคยแล้วจากหนังอินเดีย ในส่วนของนางเอกมิวสิควิดีโอ นั้นเล่าก็สวมชุดสาวเอเชียใต้สมัยใหม่ ที่เป็นการประยุกต์ ชุดดั้งเดิมให้เข้าสมัย แต่ก็ไม่ลืมผ้าคลุมที่คล้องคอได้ถูกต้องตามที่เราเห็นกันในหนังอินเดีย คือ เอาชายผ้า 2 ข้างไปไว้ข้างหลัง ไม่ใช่ไว้ข้างหน้าอย่างที่คนไทยเข้าใจกันแสดงว่า คณะทำงาน ทำงานมาดีพอควรครับ

หากข้อเขียนนี้มีโอกาสไปถึงผู้บริหารที่ดูแลเพลง ของนักร้องที่มีการนำศิลปวัฒนธรรมทางเอชียใต้มาผสมผสานในเสียงเพลง ผมว่าน่าจะลองทดลองอีกอย่างคือ เอา ทำนองเพลงหวานๆ จากหนังดังๆ ของอินเดีย เช่น Kabhi Khushi Kabhie…Gham , Mohabbatein, Raja Hindustani, Veer- Zaraa และอีกหลายๆเรื่อง มาใส่เนื้อไทยๆ แล้วจำหน่าย น่าจะเป็นของใหม่นะครับ เรามีเพลงทำนอง จีน(เช่นวงดอกไม้ป่า), ญี่ปุ่น(เช่น ซึบารุ ของพี่ดอน), ฝรั่ง(เช่น เก้าล้านความระกำ) มาใส่เนื้อร้องไทยกันมาเป็นสิบๆ ปีแล้ว ทำไมเราไม่เอาเพลงอินเดียดีๆ มาใส่เนื้อไทยบ้างครับ อย่าคิดว่าเราจะเอาของเขามาฝ่ายเดียวนะครับ หากเขาเห็นเราเอาของเขามาทำแล้วดี ทำไมเขาจะเอาเพลงไทยไปใส่เนื่อร้องอินเดียบ้างไม่ได้ใช่ไหมครับ อยากให้ข้อความนี้ไปถึงท่านผู้ใหญ่จริงๆ ครับ ในอดีตมีการนำเพลงจากหนังอินเดียมาใส่เนื้อไทยกันไปเยอะเหมือนกัน เช่น นักร้องชาวอินเดียที่อยู่ในไทยผมจำชื่อท่านไม่ได้ เป็นแขกซิกข์ นี่ล่ะครับจำได้ว่า ปี สอง ปี ก่อนมาออกรายการอยู่เลย ผมว่าท่านร้องเพลงทำนองอินเดียเป็นไทยลูกทุ่งได้มันจริงๆ อีกอย่างหากท่านเอาเพลงทำนองอินเดียมาใส่เนื้อไทยจะได้ผลในทางการตลาดในแง่ การขยาย กลุ่มผู้ฟังกลุ่มใหม่นะครับ เช่น คนอินเดีย หรือ จากประเทศเอเชียใต้ในไทย ก็อาจจะลองซื้อมาฟัง ก็เหมือนเราเห็นทางจีนเอาเพลง ลิ้นกับฟันของพี่เบิร์ดไปใส่เนื้อจีน ประมาณนั้น เราก็สนใจใช่ไหมครับ ยังมีกลุ่ม น้องๆ เยาวชน ที่เป็นคนไทยเชื้อสายอินเดียที่เกิดในไทย เป็นคนรุ่นใหม่ หรือลูกครึ่ง พวกนี้ฟังแน่ๆ ครับ เรียกว่าได้ทั้งกลุ่มผู้ฟังกลุ่มใหม่และได้ทั้งชื่อเสียงด้วย ช่องทางในการประชาสัมพันธ์ ไม่ยากครับก็ ปัจจุบันผมแจ้งในบทความก่อนๆ ไปแล้วว่าปัจจุบันมีการนำหนังอินเดียใหม่ๆ มาฉายในไทยหลายเรื่องและบ่อยมากขึ้นก็ประชาสัมพันธ์ ได้เลย

ตามร้านขายหนังอินเดีย หรือตามช่องทางอื่นๆ ได้อีกมาก ไม่มีอุปสรรคอะไร ที่สำคัญ ยังมีกลุ่มผู้ชมหนังอินเดียที่นับวันจะโตขึ้นๆ อีก กลุ่มนี้ไม่ใจร้าย จะไม่ลองอะไรที่เนื่องกับบอลลีวู้ดหรอกครับ รับรองว่า เขาบริโภคเพลงอินเดียเนื้อไทย ของท่านแน่ๆ หากท่านกล้าที่จะลอง ผมจะซื้อคนแรกเลยครับ หากสงสัยว่าที่ผมพูดนี่เป็นไปได้หรือ ลองดูนี่ครับ นิตยสาร ที่ชื่อว่า ต้าเจี่ยห่าว ที่เน้นกลุ่มคนไทยเชื้อสายจีน ยังขายได้และยังอยู่ในแผงมาจนวันนี้ได้แล้วทำไมเพลงจะทำไม่ได้ล่ะครับ
แต่หากท่านจะทำนิตยสารแนวภารตะ คุณ “โมฮับบะเทน” พร้อมร่วมด้วยคนครับขอให้เชิญมาอย่างเป็นทางการก็แล้วกันครับ เรื่องนี้ผมล่ะถนัดครับ

ข้างต้นก็เป็นเรื่องที่หนังอินเดีย บอลลีวู้ดที่จะมาเกี่ยวเนื่องกับสื่อไทยครับ อย่างไรก็ตามผมขอย้ำหลักการเดิมครับเพื่อความเข้าใจอันดีว่า ผมสนับสนุนให้เราได้ดูหนังอินเดียกัน แต่ก็ไม่ได้บอกว่าเลิกดูหนังไทย หรือหนังชาติอื่นๆ ครับ ผมทำเว็ปนี้เพื่อเป็นช่องทางการศึกษาหนังอินเดียและนำสิ่งดีๆ จากหนังอินเดียมาเผยแพร่ ไม่ได้ทำในแง่ว่า ใครดีกว่าใคร ใครที่โปรหรือชมหนังอินเดียว่าดีที่สุดดดดดด อะไรนี้ ไม่ใช่คนที่ผมจะให้ความเห็นด้วยเลย แต่คนที่บอกว่า ผมดูหนังทุกแนวนะ รวมทั้งหนังอินเดีย เพื่อศึกษาศิลปะวัฒนธรรม นี่ล่ะคนที่ผมเรียกว่าเพื่อนครับ ผมเชื่อว่าทุกชาติมีของดี แต่หากคนไทยต่างก็ทำเรื่องซ้ำๆ สนใจแต่หนังของชาติ ต่างๆ แต่มองข้ามหนังอินเดีย แบบนี้เรียกว่าเราเสียโอกาสอย่างใหญ่หลวงในการทำความเข้าใจชาติมหาอำนาจในอนาคตชาติหนึ่งของโลกครับ ผมจึงรับอาสามาจับแล้วไม่ปล่อยในเรื่องหนังอินเดียครับผม ท่านอื่นๆ จะทำเรื่องหนัง ไทย หนังจีน หนังญี่ปุ่น หรือชาติอื่นๆ ก็ถือว่า เรามีปรัชญาเดียวกันคือนำความรู้ในเรื่องศิลป์วัฒนธรรมของแต่ละชาติผ่านทางภาพยนตร์มานำเสนอให้คนไทยได้รับรูรับทราบครับผม หวังว่าความตั้งใจอันดีของผม จะได้เป็นที่เข้าใจของเพื่อนๆ ทุกท่านนะครับ

เอาล่ะครับว่ากันมายาวเลย สำหรับครั้งนี้ลาไปก่อนครับ พบกันใหม่ในบทความต่อไปครับสวัสดีครับ

“ศึกษาหนังอินเดีย…ศึกษาเว็ปไซต์ (ไทย) “โมฮับบะเทน” ”

***********************************************************************************************

และที่ผ่านไปแล้วนั้นก็เป็นอีกหนึ่งงานคุณภาพของ เว็ปไซต์ (ไทย) "โมฮับบะเทน" ของพวกเราครับ


สวัสดี

ริคกี้ สกาย