เรียนน้าบังที่เคารพ

ที่บอร์ดเงียบเหงาราวกับป่าช้าเช่นนี้นั้น  เป็นเพราะว่าช่วงนี้ใครต่อใครพากันเข้าเว็บไทย โมฯ  กันไม่ได้เลยค่ะ  ข้าวเองอันที่จริงเข้าไม่ได้มากว่าสัปดาห์แล้ว  ยังงงอยู่นึกว่าเว็บล่มหรือไง  แต่พอมาใช้อีกคอมอีก2เครื่องที่ไม่ได้ใช้ประจำ กลับเข้าได้ปกติ ทั้งๆ ที่ก้อเครื่องแม่เดียวกัน ข้าวเลยได้มาตอบกระทู้หลังๆ นี่ไง แต่ก้อพบว่าคนอื่นเงียบไปหมด  ทำให้สงสัยว่าคนอื่นๆ จะเจอแบบเดียวกับข้าวหรือเปล่า  แต่คนอื่นไม่มีเครื่องให้เปลี่ยนเล่น จนได้รับข้อความจากพี่เปรมเลยรับรู้สถานการณ์ว่า พี่เปรมก้อเข้าไม่ได้เหมือนกัน  ข้าวลองโทรเช็คกับพี่แดง  ผลปรากฏว่าเป็นไปตามคาด  พี่แดงเข้าไม่ได้ค่ะ  ส่วนข้าวเองตอนนี้เครื่องที่เคยเปิดได้อีกเครื่องก้อเปิดไม่ได้ไปอีกเครื่องนึงแล้ว ตอนนี้เหลือที่เปิดเข้าไทยโมฯ ได้อยู่เครื่องเดียว ไม่รู้ว่าจะเปิดได้อีกไหม  น้าเองก้อเหอะ อาจจะเปิดเข้ามาอ่านอีกไม่ได้เหมือนกัน  ข้าวเองยังกลัวๆ ว่าโพสต์นี้จะไม่มีใครมีโอกาสได้อ่าน

จากไปด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับไทยโมฯ ของพวกเรา

ขวัญข้าว ข่าน

สวัสดีค่ะอาบัง...น้องข้าว
พี่แดงก็เข้าเวปฯได้แล้ว ดีใจมาก คึดถึงจังเลย

สวัสดีค่ะอาบัง..
ก่อนๆๆนั้นพี่แดงเข้า google และค้นหาคำว่า"หนังอินเดีย"...และสัปดาห็ที่แล้วค้นคำเดิมแล้วเข้าไม่ได้ก็คิดว่าเป็นอะไรนะ..รอก่อนก็ได้...น้องข้าวโทรหาและเล่าว่าบางเครื่องเข้าได้..อาบังก็เข้าเวปฯได้พี่แดงก็ทดลองเกือบ 2 วันค้นหา0kdคำว่าหนังอินเดีย..ค้นแล้วค้นเล่าๆๆ...ก็เลยเปลี่ยนค้นหาจากคำว่า" โมฮับบะเทน"ก็เลยเข้ามาคุยกะอาบังได้...
อาบังไม่ต้องกังวลเรื่องงานที่รับปากพี่แดงนะคะ....เดี๋ยวพรุ่งนี้จะโทรเล่าให้น้องข้าวทราบ...เรื่องเข้าเวปฯไม่ได้เนี่ย..ทำให้พี่แดงหวนนึกถึงว่าเมื่อพ.ศ.2541 พี่แดงเริ่มตั้งใจเรื่องฝึกสมาธิอย่างจริงจัง...พี่แดงก็ขี้กลัวเพราะมีเรื่องเล่าในทางไม่ดีว่าสติจะแตกบ้างหละ..อะไรบ้างหละมากมายเกี่ยวกับเรื่องน่ากลัวของการฝึกสมาธิ...แต่พี่แดงค่อนข้างดื้อรั้นเพราะศัทธามั่นว่าก็หลายๆๆคนเขาก็ทำได้ดี..(พี่แดงก็เตรียมตัวดีมากพอควรเกี่ยวกับข้อระมัดระวังพื้นฐานที่ควรรู้...)..ก็กลัว...ทำครั้งแรกทีหน้าเตียงนอนอาศัยสามีกะลูกสาวที่นอนหลับไปแล้วนั่นหละเป็นเพื่อน...อาศัยแรงจูงใจได้ในระดับสูงจากหนังสือของหลวงตามหาบัว...เข้าสมาธิได้ครั้งแรกท่านอาจารย์หลายท่านบอกเอาไว้ว่าจะอัศจรรย์ใจมาก มีความสุขมาก เพราะแปลกใหม่เหมือนเราไปเที่ยวในสถานที่แปลกถิ่นเป็นครั้งแรกและตื่นตา ตื่นใจ ตื่นเต้น..ก็จริงเหมือนท่านว่านะคะพี่แดงก็บอกได้ว่าใช่..ตอนที่เข้าครั้งแรกได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆๆ...และท่านอาจารย์(หลายท่าน) เล่าไว้ในหนังสือว่าครั้งที่ 2 ต่อจากนั้นทุกคนที่ปฏิบัติได้จะเข้าสมาธิครั้งที่ 2 ได้ไม่ง่ายเลย...บางคนถึงร้องไห้..เพราะคิดถึงและเสียดายในความสุขในสมาธิครั้งแรกที่ได้รับ...ก็จริงนะคะเหมือนท่านว่าเอาไว้เลย...พี่แดงจะร้องไห้ เสียดาย เสียใจ ตั้งสติใหม่ครั้งแล้วครั้เล่า...จนคล้ายกับว่าเหมือนมืสัมผัสแปลกๆๆคล้ายมือลูบหัวพี่แดงเบาบาง...ปลอบโยนเหมือนแม่ลูบหัวลูกให้นอนหลับ....พี่แดงมีความอบอุ่นจึงเข้าสมาธิได้ในการฝึกเข้าครั้งที่ 2 นั้น..และหลังจากเข้าครั้งที่ 2 แล้วทุกคนจะสามารถเข้าสมาธิได้ชำนาญตามกาลเวลาเพราะจะเติบโตในขันธสันดานคล้ายการปลูกต้นไม้...แต่เป็นการปลูกฝังด้านคุณงามและความดีในชิวิตเรา( ถ้าเราหมั่นใช้ไปในทางบวกนะคะ...)...และสมาธิก็มี 2ประเภทพี่แดงเคยเล่าว่า 1.สมรรถสมาธิ 2.วิปัสสนาสมาธิ ( สมรรถสมาธิ จะเป็นฐานของวิปัสสนาสมาธิจะขาดกันไม่ได้...แต่ถ้าใครทำแค่สมรรถอย่างเดียวจนเก่งอย่างมากอาจเกิดได้ถึงชั้นพรหมต่างๆๆแต่พอหมดบุญในสมรรถก็จะกลับมาสะสมบุญใหม่..เรียกว่าเวียนว่ายตายเกิด (ถ้ารอดจากการทำลายร้างของโลกนะคะ..)แต่ถ้าทำวิปัสนา(แนวพุทธ...)ก็จะเป็นการสะสมบุญ(คล้ายการสะสมเงินทองของมีค่านะคะ..)ก็จะมีชาติสุดท้าย..หลุดจากการเวียนว่าตายเกิดในชาติสุดท้านนั้นสู่แดนพระนิพพาน(ท่านว่าต้องอธิษฐานไว้ด้วยนะคะ...แล้วการสะสมบุญสู่แดนพระนิพพานก็จะเริ่มขึ้น...แต่ถ้ามีกรรมทั้งดี - ชั่วก็ต้องเสวยไปตามนั้นจนกว่าจะถึงพระนิพพาน)...พี่แดงเพียงอยากเล่าแบ่งปันในระดับพื้นฐานด้วยเจตนาดี...ให้ทุกท่านพอทราบเค้าเรื่องและใช้ความรู้ของตนเองค้นหา(ถ้าสนใจ...) ให้ฟังหูไว้หูและไตร่ตรองเอาเรื่องที่ถูกต้องจากท่านผู้รูต่างๆๆ ถ้าในระดับสูงพี่แดงก็ไม่กล้าแนะนำเพราะตนเองก็ยังไม่ได้รูอะไร...
และคืนที่เข้าสมาธิได้เป็นครั้งที่ 2 พี่แดงก็นอนหลับฝันไปว่าพี่แดงกลับบ้านหาพ่อ - แม่ที่อีกอำเภอและเห็นแม่กะพ่อพูดคุยอยู่กะท่านหลวงตาบัวบนบ้านพ่อกะแม่ของพี่แดงและพี่แดงยังประทับใจในความฝันนั้นอยู่เลยเพราะพี่แดงก็เพิ่งได้เห็นหลวงตาบัวจริงเมื่ออีหลายปีต่อมา 2545...