เหตุเพราะสลับข้างอัครสวกขวา - ซ้าย ขององค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงนึกถึงนิทานอีกเรื่องค่ะ....

        เมื่อครั้งองค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ที่ 3 ในภัทรกัปน์นี้ ( ภัทรกัปน์จะมีองค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าถึง 5 องค์...องค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันคือองค์ที่ 4...ส่วนองค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ที่ 5 ในภัทรกัปน์นี้คือพระศรีอาริยเมตรัย )..... มีท่านอาจารย์เจ้าของสำนักลัทธิอื่นๆๆอยู่ท่านนึง ....ท่านอาจารย์ท่านนี้จะมาเกิดเป็นพระสารีบุตรในองค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันคือองค์ที่ 4 นะคะ...มีลูกศิษย์มากมาย...อยู่มาวันหนึ่งลูกศิษย์มาหาและขอไปบวชในสำนักองค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์...เพราะได้ไปฟังธรรมของท่านมาแล้วช่างน่าอัศจรรย์นัก....ท่านอาจารย์ก็ตรวจสอบดูว่า...อย่างไรรึที่ท่านเล่า....พอศิษย์เล่าจบท่านก็รู้ได้ทันทีว่าดีจริงๆๆและเป็นหนทางที่ถูกต้องแล้ว...ท่านอาจารย์ก็ประกาศให้ศิษย์ทุกคนได้ไปบวชในสำนักองค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ที่ 3 และทุกคนก็ได้บรรลุอรหันต์หรืออื่นๆๆตามภูมิแห่งตน...ส่วนท่านอาจารย์ท่าไม่ไปเพราะเหตุที่ท่านหยิ่งและภาคภูมิใจในคุณสมบัติของท่านมาก...ท่านคิดว่าเรามีคุณสมบัติมากมายนัก...ขออธิฐานเป็นอัครสาวกเบื้องขวาขององค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ที่ 4 จึงจะเหมาะสมกับตน....หมายถึงท่านจะเป็นอรหันต์ในชาตินั้นก็เป็นได้แต่ท่านปสะสงค์จะเป็นอัครสาวกเบื้องขวา....และเนิ่นนานต่อมาหลังจากที่โลกถูกทำลายล้างตามกฏของธรรมชาติไปแล้ว....จิตวิญญาณรอดพ้นจากการทำลายล้างก็มาเกิดกันใหม่ในเวลาที่เหมาะสม....(องค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าแต่ละพระองค์จะไม่สามารถสืบทอดศาสนากันได้เหมือนอาจารย์กับศิษย์เพราะเป็นสิ่งเฉพาะตน...แต่เมื่อตรัสรู้แล้วจะเป็นธรรมอันเดียวกัน....แต่ผู้ที่บำเพ็ญตนเป็นองค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าจะสามารถเกิดได้ทั้งในและนอกศาสนาพุทธของพระพุทธเจ้าองค์ก่อนๆๆ...

      และท่านที่จะมาเกิดเป็นพระสารีบุตรนั้นก็ถึงเวลาที่ท่านจะบรรลุความปรารถนา....เมื่อท่านทราบข่าวองค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ที่ 4 คือองค์ปัจจุบันท่านมาตรัสรู้แล้วท่านก็ตั้งใจจะไปถวายตัว....แต่ก็ระลึกถึงกัลยาณมิตรที่อธิษฐานคู่กันมาทุกๆๆชาติคือท่านที่จะมาเกิดเป็นพระโมคคัลลานะ...ว่าถ้าท่านใดท่านนึงในจำนวน 2 ท่านนั้นได้พบอะไรดีๆ...จะมาบอกกันก่อน...หมายถึงการที่ได้พบองค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ที่ 4

ท่านพระสารีบุตรก็รีบไปหาเพื่อนคือพระโมคคัลานะเพื่อมาบวชในศาสนาขององค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าด้วยกัน...และท่านทั้ง 2 ก็บรรลุที่ได้อธิษฐานไว้ครั้งกระโน้น...องค์มเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงแต่งตั้งให้พระสารีบุตรเป็นอัครสวกเบื้องขวา -

 พระโมคคัลานะเป็นอัครสาวกเบื้งซ้าย.....ค่ะ

             วันนี้พี่แดงจะเล่านิทานเรื่องพระอินทร์ที่ค้างเอาไว้ตั้งนาน....เรื่องยาวน่าสนใจมากนะคะ...พี่แดงจะพยายามเล่าให้ดีที่สุด...เพราะตำราเล่มที่มีเรื่องพระอินทร์...พี่แดงให้น้องที่ทำงานเอาไปศึกษา...กลัวเล่าไม่ครบถ้วนจังงง...

           เนิ่นนานมาแล้ว....สมัยนั้นยังว่างจากพระพุทธศาสนา...มีเพียงชิวิตความเป็อยู่แบบธรรมดา....ของชิวิตชาวโลก....มีชายคนหนึ่งชื่อมาฆมานพ....มีภรรยาทั้งหมด  4  คน กลัวจำชื่อภรรยาท่านไม่ครบจัง......1.นางสุธรรมา  2.นางสุจิตรา  3.นางสุนันนทา 4.นางสชาดา... นางสุชาดาเป็นคนที่สวยมากอายุจะน้อยกว่าท่านอื่นๆๆ...และเป็นญาติของท่านมาฆมานพด้วย....รักสวยรักงามและไค่อยสนใจอะไรเพราะถือว่ายังงัยสามีก็รักมากและมีฐานะเป็นญาติกันด้วย

           อยู่มาวันนึง...ท่านมาฆมานพ...ได้ถากถางถนนหนทาง...หาฟืนมาก่อให้เด็กและคนแก่ๆๆได้ผิงไฟแก้หนาว.....ทำไปทำมา...ก็เริ่มเป็นที่แปลกใจของคนทั่วไปว่า...ท่านมาฆมานพเนี่ยกำลังทำอะไรนะถึงทำอะไรแปลกๆๆไม่เหมือนชาวบ้านเขาจัง...ก็มีคนมาถามว่าท่านมาฆมานพทำอะไร  คิดอะไร ถึงทำอะไรแปลกๆๆจังเลย...จุดประสงค์คืออะไร

           ท่านมาฆมานพตอบว่า...ทำบุญ....ก็มีคำถามต่อว่าบุญเนี่ยเป็นอะไร...น่าตาอย่างไร...ยังไงรึ....ท่านมาฆมานพก็อธิบายจนหมดปัญญาแล้วคนถามก็ไม่ได้เข้าใจหละนะ...ถามอยู่นั่น...เขาก็ดีนะที่สงสัยอะไรๆๆที่ดีมากๆๆ..คนตอบก็พยายามตอบเต็มที่ก็ยังไม่เป็นอะไรเลย....ท่านก็มองไปมองมา....ก็มองเห็นดวงจันทร์ลอยอยู่บนฟ้าโน่น....ท่านมาฆมานพก็ปิ๊งๆๆไอเดียเลย...ตอบอีกทีว่าท่านมองดูดวงจันทร์สิ....คนถามก็มองขึ้นบนท้องฟ้าสายตาก็อยู่ที่ดวงจันทร์.....ท่านมาฆมานพเล่าต่อว่าบุญนั้นเมื่อทำแล้วจะส่งผลให้ผู้ทำอยู่ในที่ๆ...เหมือนดวงจันทร์....คนฟังก็เข้าใจทันที....เลยตกลงสมัครร่วมทำบุญกับท่านมาฆมานพ...ตอนนั้นมีสมัครพรรคพวกที่เต็มใจร่วกันประมาณ 33  หรือ36 คน ...พี่แดงก็จำตัวเลขไม่ครบถ้วน....ก็ทำบุญ เช่นสาธารณประโยชน์เช่นถนนหนทาง สร้างศาลา  สร้างสระ  สร้างสวนเป็นต้น...และยังร่วมกันรักษาคุณธรรม...พี่แดงจำไม่ได้มากข้อด้วย....เช่นเลี้ยงดูบิดามารดา เป็นต้น....

         ส่วนภรรยาของท่านมาฆมานพและท่านอื่นๆๆ...มีนางสุธรรมเป็นผู้ริเริ่ม...ก็อยากทำบุญร่วมกับสามี....แต่คนสมัยก่อนเขาจะไม่ให้ผู้หญิงเข้าไปก้าวก่ายในการกุศลเลย....ภรรยาของท่านเหล่านั้นก็ต้องสร้างกลอุบายเพื่อให้ตนเองได้มีส่วนในกองบุญด้วยเช่นนางสุธรรมมาติดสินบนช่างที่ก่อสร้างศาลาเพื่อให้ประวิงเวลาการสร้างป้ายศาลา..คือไม่ไห้ทำเสร็จทันเวลาที่เป็นฤกษ์มงคลของการเปิดศาลา....และนางสุธรรมมาก็ทำป้ายชื่อนางสุธรรมมาเองไว้รอ....เมื่อถึงเวลาเปิดป้ายที่ท่านมาฆมานพตั้งใจทำก็ไม่เสร็จ...........นางสุธรรมมาก็เสนอเรื่องป้าย....ขอให้ใช้ป้ายที่นางสุธรรมมาทำไว้....ก็เลยเป็นไปตามที่ต้องการของเหล่าผู้หญิง....หลังจากนั้นพอมีนางสุธรรมมาทำบุญได้ผู้หญิงทุกคนก็ใช้เป็นข้อต่อรองเพื่อขอทำบุญร่วมกัน....ขาดแต่นางสุชาดาที่ไม่สนใจเรื่องการทำบุญเลย

        เมื่อทุกคนสิ้นบุญ....จากการเป็นมนุษย์ก็ไปเกิดพร้อมกันบนสวรรค์...มีชื่อชั้นด้วยพี่แดงจำไม่ได้...สาธารณะประโยชน์ต่างๆๆที่ทำไว้ร่วมกันก็ไปปรากฏที่สวรรค์และสวยงามกว่าอย่างน่อัศจรรย์...ท่านมาฆมานพกาลต่อมาท่านก็ได้ตำแน่งองค์อัมมรินทราธิราช...พร้อมพระมเหสี 3 ท่านขาดแต่นางสุชาดา....( เมื่อไปอยู่ก็มีท่านที่มีบุญมากอยู่แต่คุณธรรมคงจะยังไม่งดงามเหมือนชุดของท่านมาฆมานพ....มีอยู่ก่อนแล้วแต่กลุ่มเดิมเขามักจะดื่มสุรา...แล้วขาดสติทำตัวน่าอาย...พระอินทร์ก็อดสูใจนัก....มีวันนึงมีงานเลี้ยงท่านกลุ่มที่เคยอยู่เดิมก็ดื่มจนเมามายขาดสตินอนอยู่เกลื่อนกลาด...พระอินทร์ท่านก็ตัดสอนพระทัยพากันจับท่านเดิมๆๆเหล่านั้นทิ้งลงไปแถวๆๆเชิงเขา...ชื่ออะไรหนา...เขาพระสุเมร หรือไกรลาสนะ....และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการผิดใจกัน...ต่อมาก็มีเรื่องที่ต้องทให้เกิดสงครามสวรรค์...หลังจากนั้นท่านที่เป็นหัวหน้าสวรรค์คนเดิมก็ประชุมทำข้อตกลงกันว่าจะไม่ดื่มสุรา....จึงได้ชื่อว่าอสุราตั้งแต่บัดนั้น...)

        องค์อัมรินทร์ท่านก็นึกถึงภรรยาอีกคนที่เคยเป็นมนุษย์ด้วยกันคือนางสุชาดา...ท่านก็ส่องทิพย์เนตรเห็นนางสุชาดาไปเกิดเป็นนางนกกระยางขาว.....ก็ตามไปหา.....ปรากฏร่างเล่าเรื่องราวให้นางจำชาติเดิมได้และพานางนกกระยางขาวไปชมสวรรค์....นางก็เห็นศาลานางสูธรรมมา  สวนสวยและสระโบกขรณีของนางอี  2   คนก็เข้าใจเหตุการณ์...และพี่นางทั้ง 3 ก็มาเยี่ยมพูดให้นางสุชาดาเห็นชัดเจนว่า...ดูทีรึแต่ก่อนสวยงาม...แต่ปัจจุบันเป็นนกกระยางขายาว....ก็ให้กำลังใจให้นางสุชาดาทำความดี....และทุกคนจะรอให้นางมาอยู่ด้วยเมื่อถึงเวลา....พระอินทร์ก็ให้พรนางสุชาดาไม่ให้ฆ่าสัตว์และเมื่อถึงเวลาพระอินทร์จะไปรับให้สมเกียรติ.....และพระอินทร์ก็พานางสุชาดาก็กลับสู่ที่เดิม....นางสุชาดาก็หมั่นรักษาศีล...ไม่ฆ่าสัตว์...วิสัยนกก็ต้องกินปลาเป็นต้น....เมื่อไม่มีอาหารพวกนี้นางนกกระยางขาวก็สิ้นชิวิตและไปเกิดเป็นธิดาของพระยาอสุราที่พระอินทร์แหละเหล่าเทวดาส่งลงมาอยู่แถวเชิงเขานั่นแหละ.....พระอินทร์ท่านก็ทำตามสัญญาพอนางสุชาดาโตเป็นสาวกำลังจะเลือกคู่ท่านก็ปลอมตัวไปหานางสุชาดาและเล่าให้จำด้.....เหล่าอสูรเมื่อรู้ว่าพระอินทร์ปลอมตัวมาก็เกิดไล่กันไปไม่ลดละ....พระอินทร์ก็พานางสุชาดาไปสู่สวรรค์....และเพราะเหตุที่นางมาจากแดนอสูรตัวคนเดียวก็เลยขอพรพระอินทร์ขอสิทธิ์อยู่ข้างกายพระอินทร์เสมอๆๆ.....

           ต่อมาอีกเนิ่นนาน....เป็นที่น่าสังเกตุว่าเทพบุตรเทพธิดาสมัยหลังๆๆนี้ดูมีอะไรไม่เหมือนเดิม...เช่นรูปกายผ่องใสงดงาม....ปราสาทก็เรืองรอง....เมื่อเปรีบยเทียบกับไพชยนต์ปราสาทของท่าน...ที่เคยเป็นหนึ่งไม่มีสองก็ดูไม่เรืองรองเลย....ด้อยไปถนัดตา.... องค์อัมรินทร์ท่านก็กำหนดดูด้วยทิพยญาณว่าเพราะเหตุอันใดหนา.....ก็ได้คำตอบว่าเพราะสมัยนี้มีองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จมาตรัสรู้แล้ว....ธรรมมะของพุทธองค์เป็นที่น่าอัศจรรย์นัก....เมื่อรู้ดังนั้นแล้วท่านก็พาเหล่าเทพมาเฝ้าองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าถวายตัวเป็นพุทธมามกะ....มีวันหนึ่งพระอินทร์ท่านจะหมดบุญก็เกิดเหตุให้รูว่าจะหมดบุญเช่นมีเหตุอยู่ประมาณ 6 - 7 อย่างไม่แน่ใจนะคะ....เช่นดอกไม้ทิพย์เหี่ยวแห้ง  ที่นั่งแข็งกระด้างเป็นต้น....องค์อัมรินทร์ท่านรู้ดังนั้นแล้วก็เศร้าพระทัย...ว่าเออหนอ....เราจะหมดบุญแล้ว..(ถ้าเทวดาหมดบุญก็ต้องได้มาจากภพเทวดาเพื่อจุติใหม่และบำเพ็ญบุญเอาใหม่..บุญเดิมก็ไม่มีอีก).แต่ท่านเข้มแข็งมากไม่แสดงความเสียพระทัยใดๆๆและยังไม่บอกใครๆๆให้เป็ที่ตกใจ....เพราะจะมีกฏประมาณว่าเหล่าเทพที่เป็นบริวารก็จะสละ....เพื่อลงมาจุติใหม่ด้วย...ท่านก็นึกถึงองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงเสด็จมาเพื่อจะเข้าเฝ้า....แต่องค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้ากำลังเข้า...ที่เราเรียกว่าสมาธิอยู่....ร้อนใจอยากเฝ้าก่อนไปจุติใหม่เพราะเวลาก็เหลือนอยนิดแล้ว....เห็นเทพธิดาท่านนึงอยู่แถวๆๆนั้นท่านก็บอกเทพธิดาไว้ว่าให้กรทบทูลเรื่องให้ด้วย....กลับไปไพชยนต์ปราสาทก็ประทับไม่ติด....นึกถึงท่านปัญจสิกขรณ์คนธรรนักพิณมือหนึ่งของท่าน....ก็ให้เรียกหาเพราะท่านปัญจสิกขรณ์คนธรรได้รับพรจากองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าเกี่ยวกับเวลาเข้าเฝ้า...ท่านปัญจสิกขรณ์คนธรรจะได้รับสิทธิพิเศษ...ท่านขออาศัยให้ท่านปัญจสิกขรณ์คนธรรได้ช่วยให้เข้าเฝ้าได้ง่าย...แต่ก็ไม่ได้บอกเหตุผลว่าเพราะอะไร...เมื่อท่านปัญจสิกขรณ์ส่งข่าวมาว่าเข้าเฝ้าได้แล้ว...พระอิมทร์ท่านก็เรียกประชุมด่วนขอให้เหล่าเทพไปเฝ้าพระพุทธเจ้าด้วยกัน....ทั้งปลาบปลื้มและทั้งทุกข์โศรกในพระทัยแต่กล้ำกลืนไว้เพียงลำพังพระองค์เอง....เมื่อได้เข้าเฝ้าองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าก็เป็นที่รู้แค่ องค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าและองค์อัมรินทร์ว่าเกิดเหตุอันใด....แต่องค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านก็ไม่ได้ตรัสถามว่ากระไร....พระอินทร์ก็เสียพระทัย  เสียดายว่าต่อไปจะไม่ได้มาเฝ้าปรนนิบัติอีกแล้ว  แต่ก็ไม่พูดอะไร...องค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ตรัสถามว่ามหาบพิตรมีอะไรถึงได้มาวันนี้....พระอินทร์ก็เลี่ยงเล่าไปสัปเพเหระเพราะยังนึกไม่ออกว่าจะทูลอะไร....เพียงแค่ต้องการไปเฝ้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจุติ...( ถ้าเป็นเทวดา...ท่านอื่นๆๆ...เมื่อรู้ว่าตนจะหมดบุญแล้วก็จะชมแดนสวรรค์ให้คลายทุกข์โศกไป....)

          องค์อัมรินทร์ท่านเล่าไปเล่ามาๆๆ...และได้เล่าว่า....ช่วงหลังๆๆ...มีเทพบุตรเทพธิดาที่เคยทำบุญพุทธศาสนาไปจุติ...ท่านเหล่านั้นงดงามมาก  ปราสาทของท่านเหล่านั้นก็งดงามกว่า....และมีอยู่ครั้งหนึ่ง...เทพบุตรไปจุติที่สวรรค์ชื่อเทพบุตรโคปก...ท่านมีบุญมากนัก....และเวลาใกล้เคียงกันได้มีเทพบุตรไปจุติอีก  4 ท่านแต่มีฐานะในสวรรค์ต่ำกว่าท่านเทพบุตรโคปก...แต่มีเรื่องน่าอัศจรรย์คือ...เทพบุตรโคปกพอเห็นเทพบุตรใหม่ 4 ท่านนั้น...ท่านโกรธมากๆๆ...และชี้หน้าต่อว่ามากกมาย...ความว่า...เทพบุตรโคปกเคยเกิดเป็นเจ้าหญิงโคปิกะญาติๆๆขององค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้า...เคยธรรมบุญและปฏิบัติธรรมกับองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้า...และเคยเลื่อมใสและทำบุญตักบาตรและปฏิบัติถวายสิ่งต่างๆๆทำบุญกับท่านพระมหาเถระ 4 รูป ที่ไปเกิดจุติใหม่ต่ๆๆจากท่านโคปกนั่นเอง....ท่านเทพบุตรท่านเสียพระทัยมากก็เลยโกรธมาก...พอท่าโคปกต่อว่า....เทพบุตรทั้ง 4 ก็ระลึกความได้...มีอยู่ 2 ท่านนั่งสมาธิปฏิบัติกรรมฐานจนได้เลื่อนภูมิสูงถึงพรหมโลก...ถ้าบุญท่านเหมาะสมก็สามารถสู่ภูมิอรหันต์ได้ในที่สุดโดยไม่มาเป็นมนุษย์อีกเลยก็ได้...ส่วนอีก 2 ท่านก็ติดใจในความงดงามของแดนสวรรค์ก็ก้มหน้าก้มตาเสวยบุญของตนในแดนสวรรค์นั้นอย่างอับอายพอควร...

               พอเล่าได้ถึงเพียงแค่นี้องคืออัมรินทร์ท่านก็เกิดฉุกคิด...ตรัสถามองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า....ธรรมอันใดหรือที่เทพบุตร 2 ท่านนั้นปฏิบัติถึงได้เลื่อนภูมิตนเองสู่พรหมโลก....องค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านทรงทราบว่าองค์อัมรินทร์ท่านจะถึงภูมิโสดาบัน ( ขณะที่พี่แดงเล่าเนี่ยที่บ้านพี่แดงก็มืดครึ้ม  มีเมฆและฟ้าร้องด้วยค่ะ...ตะกี้แดดก็จัดมากๆๆ...ขออนุญาติด้วยนะคะท่านองค์อัมริทร์และเล่าเทพ..พี่แดงชื่นชมท่านจากใจจริงเลยนะคะ..อยากเล่าให้น้องๆๆ ฟังด้วย....ฝนลงแล้วค่ะ)....ท่านก็เลยบอกบทกรรมฐานและฝึกให้จนพระอินทร์ท่านสำเร็จโสดาบัน...มีชื่อขั้นด้วยนะคะไม่แน่ใจ...และได้ชื่อใหม่ว่าท้าวสักกเทวะราชโสดาบัน....แน่ะฝนหยุดแล้ว.มีลมอ่อนๆค่ะ..)....เมื่อสำเร็จโสดาบันแล้วพระอินทร์ท่านก็เปลี่ยนร่าง...แวบ...นิดเดียวค่ะ...ไม่มีใครสังเกตุเห็นเลย...มีที่ทรงทราบเพียงองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าและองค์อัมรินทร์เพียง 2 ท่านเท่านั้น....และก็ไม่ได้มีท่านใดเอ่ยถึงเลย....มีผลให้สมบัติของท้าวสักกเทวะราชโสดาบันงดงามมากๆๆ....ไพชยนต์ปราสาทก็งดงาม.....พี่แดงไม่เคยเห็นหรอกค่ะ...แต่ชอบอ่านและจินตนาการไปตามประสาตนเอง.......

          เรื่องนี้เป็นนิทานอีกเรื่องที่พี่แดงมักจะเล่าเมื่อมีโอกาสที่ดี.....ขอให้น้องๆๆอ่านแล้วชอบเหมือนพี่แดงนะ....สักวันถ้าน้องๆๆเกิดมีธุระต้องได้ใช้....เรื่องนี้อาจจะแวบขึ้นมาในความคิดได้.......

     พี่แดงรักและปรารถนาดีเสมอนะคะส่วนจะใช้ได้หรือไม่ในเรื่องที่เล่ามา....พี่แดงก็ขอบอกจากประสบการณ์ที่ผ่านมาว่า...นิทาน...  หนัง ... คำพูดที่เป็นคติ...เราจะนำมาใช้เสมอๆๆเมื่อพบเหตุการณ์ที่เหมาะกับคำตอบนั้นๆๆ....สังเกตุดูนะคะ...หรือถ้าค้นพบคำตอบด้วยตนเองนะคะ...ก็จะรู้เฉยๆๆ...แต่ไม่รู้ว่าสิ่งที่รู้นั้นชื่ออะไรนะ....พออ่านหนังสือหรือดูหนัง ฟังข่าวสาร...แล้วพบคำจำกัดความที่ตรงกับความรู้ที่เราค้นพบจากประสบการณ์...ก็จะดีใจว่าคำนี้และที่เรารู้แต่พูดไม่เป็น...ว่าคืออะไร....